شاخه‌های مختلف اسب دوانی و اسب سواری

همان طور که مستحضر هستید ورزش سوار کاری به دو بخش تقسیم می‌شود و اسب دوانی و اسب سواری با یکدیگر تفاوت دارند و این تفاوت به شاخه‌های این دو بازمی‌گردد. در ادامه مطلب قصد داریم به شاخه‌های مختلف اسب سواری و اسب دوانی بپردازیم.

در حالت کلی سوارکاری به دو دسته اسب سواری و اسب دوانی تقسیم می‌شود:

شاخه‌های اسب دوانی

مسابقات اسب دوانی از زمان‌های قدیم تا به امروز در بین علاقه مندان وجود داشته و هر کدام از شاخه‌های آن طرفداران خاص خود را دارا است. اسب دوانی به دو شاخه مسابقات یورتمه و مسابقات تاخت تقسیم می‌شود.

مسابقات یورتمه:

مسابقات یورتمه می‌تواند سوار بر اسب و یا ارابه باشد. هدف در این مسابقات نفر اول رسیدن به خط پایان است بدون این که اسب با سرعت گرفتن شروع به تاختن نماید و در صورتی که این عمل صورت گیرد، سوارکار از آن دوره حذف خواهد شد.

مسابقات تاخت:

هدف در این مسابقات نیز همانند مورد بالایی نفر اول رسیدن به خط پایان است ولی سوارکار می‌تواند تاخت داشته باشد. اصولا مسافت مسابقات تاخت بین ۲٫۴۰۰ تا ۱٫۶۰۰ متر است که با توجه به موقعیت مکانی و تورنومنت‌های مختلف متفاوت است. هم چنین شاخه‌ای دیگر از مسابقات تاخت وجود دارد که سوارکار باید از یک روی یک مانع بپرد.

شاخه‌های اسب سواری

این نوع هم همانند مسابقات اسب دوانی از زمان‌های قدیم تا به امروز در بین علاقه مندان رواج پیدا کرده است. اسب سواری به چهار شاخه مسابقات ارابه ‌رانی، درساژ، پرش با اسب و مسابقات استقامت تقسیم می‌شود که در ادامه به مدل و برگزاری هر کدام یک نگاهی خواهیم داشت.

مسابقات ارابه رانی

این نوع از مسابقه سه مرحله ای است و شامل درساژ، ماراتن و محدود کننده‌های راه می‌شود. درساژ این نوع به معنی نوع و شخصیت و در مجموع رفتار کلی اسب است که سنجیده می‌شود. ماراتن به معنی مسابقه ای زمان بندی شده که قوانین خاص خود را دارا است و محدود کننده‌های راه به معنی حرکت کردن در مسیرهایی که در اطراف آن توپ‌ها و یا موانع دیگری وجود دارند. مثلا در قسمت ماراتن اگر زمان شما تمام شود و یا در مرحله سوم اگر توپی را از دست دهید بازنده خواهید بود و در صورتی برنده هستید که در هر سه مرحله را با موفقیت و شرایط تعیین شده برای مسابقه پشت سر بگذارید.

درساژ

این نوع از مسابقات به تعامل میان انسان و اسب بستگی دارد. این که یک سوارکار اسب خود را چگونه تربیت کرده است در این مرحله مهم است و رفتار یک اسب مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرد و با توجه به این موضوع امتیاز داده خواهد شد. به عبارتی دیگر حرکات نمایشی سوارکار همراه با اسب وی مورد بررسی قرار می‌گیرد و شرکت کننده ها باید سناریوی نمایشی خود را اصولا در زمینی به شعاع ۶۰ متر و عرض ۲۰ متر پیاده کنند. بد نیست بدانید داورهای مسابقه باید بر اساس تکنیک و دقت سوارکار و همچنین اطاعت و حرکات اسب و ارتباط میان آن دو داوری کنند و اصولا امتیاز درنظر گرفته صفر تا ده است. به عنوان مثال نکته ای که برای امتیازدهی داوران بسیار موثر است، این است که سوارکاران در این جا باید نهایت تیزهوشی خود را به کار گیرند و فرمان‌هایی که به اسب می‌دهند را از چشم داوران با حرکاتی ظریف دور کنند تا مثلا به چشم یک بیننده ارتباط فوق العاده اسب و صاحبش حس شود، نه فرمان‌های اجباری سوار کار. این مدل نیز به دلیل سبک خاص، طرفداران بسیار زیادی را در سراسر جهان دارد.

پرش با اسب

این نوع همان مدلی است که در هر کجای جهان مسابقات آن به صورت متداول برگزار می‌شود و درساژ و استقامت نیز همراه با مسابقه پرش با اسب می‌تواند همراه شود و این موضوع در تورنومنت‌های مختلف و قوانینش با یکدیگر فرق دارند.

مسابقات استقامت

همان طور که از اسم آن پیدا است، این مسابقات به میزان استقامت یک اسب بستگی دارد که با مسافت متغیر بین 20 تا 160 کیلومتر باید در طی یک یا دو روز با یکدیگر مسابقه دهند و هر چه میزان استقامت یک اسب و توانایی او در طی کردن مسیر بیشتر باشد، احتمال برد او بیشتر خواهد شد. از معروف ترین نژادهای اسب در مسابقات استقامت که بسیار سرسخت هستند، اسب‌های عرب می‌باشند که اصولا در این نوع مسابقه برنده می‌شوند.